Blog

Sinds zeven jaar al weer woon ik met mijn man op een appartement. We zijn meer dan blij met ons huis en hebben een fijne buitenruimte. Niks te klagen zou je zeggen.

Het is de tijd van het jaar, overal zie je ze liggen. Ze zijn ook absoluut sfeermakers. In deze week zijn pompoenen extra belangrijk. Ze worden tijdens Halloween ingezet als lantaarns. Uitgehold en voorzien van een waxientje geven ze een mooie gloed.

Vorige week was de sleuteloverdracht van een van de woningen die wij hebben verkocht. Het huis was leeggehaald door de broer van de verkoopster, die zelf niet meer bij machte was om deze klus te klaren. De broer was blijkbaar niet op de hoogte van de dubbele lade, een hoog front, met daarachter twee lades boven elkaar. De bovenste lade had hij dus over het hoofd gezien en deze was nog rijk gevuld. De verkoopster vond het prima als de inhoud zo achter zou blijven. Wie had daar nu nog wat aan? Er lag geen zilveren bestek in, maar wel veel handige keukenhulpjes

In diverse huizen zie ik radiatoren met een ombouw. Ze zijn dan verstopt achter ouderwets, op Weense wijze, gevlochten rieten matjes. Ook zien we gelakte latjes in een frame en ook soms nog wel een honingraatmotief.

Deze dagen ben ik voor een Lustrum met enkele dierbare vriendinnen in Frankrijk, in de Allier. Ik zal maar niet zeggen “hoeveel maal vijf jaar” we bij elkaar horen.

Van de week werd ik weer op de feiten gedrukt. Het leeftijdsverschil tussen de kijker van een appartement dat wij verkopen en de verkopend makelaar, ik dus, was behoorlijk groot. Dat leverde een mooie anekdote op.

We komen net terug van een zomer aan zee. Van de Zeeuwse Noordzeekust. Wij zijn misschien wel saaie mensen, want we gaan al 35 jaar naar hetzelfde strand. Niet voor niets.

Zie je ze? Ik heb ze gezien en gehoord. Heel veel zoemende bijtjes in de bloeiende klimop waarmee een van de woningen die wij verkopen is versierd. In het najaar kleurt het blad van deze wilde wingerd prachtig en vurig rood.

“Wat een schatje”. Dat dacht ik, toen ik dit beestje op de deurpost zag zitten. Zo lief en onschuldig. Doet niemand kwaad. Eet meestal uit eigen voorraad, ergens verstopt in een holle boom. Natuurlijk ging er in mijn werkhoofd een knop om.

Precies op tijd waren we er. Daar kwam hij aan, met een grote zwarte koffer en goede zin. Daar kwam ik aan, met de sleutel en ook goede zin. Het doel van de afspraak was om het huis vast te leggen op foto en film voor de verkoop.

“Door de mangel halen" betekent letterlijk onder de pers zetten. Het is de figuurlijke betekenis van "scherp ondervragen" en "bekritiseren". Ernstig hoor, bijna net zo erg als “ iemand de duimschroeven aandraaien”.

Dit ding intrigeert me mateloos. Ik zag ‘m onlangs, bij een bezichtiging, bevestigd aan de reling van een balkon. Misschien zeg ik het fout, het ding, een ouderwets cd-rekje, is niet zo spannend.

“Wat leuk!” Blij verrast uitte ik deze kreet toen ik zag wat er zo mooi was opgesteld tegen de muur. In afwachting van de fotograaf om het huis en de tuin vast te leggen op de digitale plaat, waren de verkopers een beetje gespannen. Zou het allemaal goed gaan?

Gek woord eigenlijk, voorjaarsmuurtje. Zelfverzonnen. Ik zag dit muurtje bij een bezichtiging en kreeg de voorjaarskolder in m’n kop. Twee mooie scrabblewoorden, waarvan ik me afvraag of ze wel op het bord passen. Maar het was wel zo, deze vrolijkheid bracht met de zon, de beestjes en het blauw van de lucht en het water het kleurrijke palet van het warme seizoen wat dichterbij. Ze maakten me blij.

Zo af en toe kom je daken tegen waar de pannen schots en scheef liggen. Waar de orde ver te zoeken is en sortering gewenst. Wanneer er op de daken wordt gelopen kunnen de pannen ook breken.

Op een luie zondag kreeg ik de voorjaarskolder in m’n kop. Ik pakte poetslappen, emmer, dweil en huishoudtrap en haalde de hele slaapkamer overhoop. Dat werd tijd. Stofwolken onder het bed, op de lamp, de kast, de plinten en in de gordijnen.

Toen ik deze wekkertjes tegenkwam in een mooie woning die wij dit voorjaar mogen gaan verkopen, kwam een bijzondere herinnering boven.

In mijn werk kom ik dagelijks allerlei mensen tegen in vele soorten en maten. De een is klein van stuk en de ander groot. Breed, slank, lang. Ze komen bij mij op bezoek in een te verkopen huis om te bezichtigen voor een mogelijke aankoop.

In elk huis zie je wat grappigs. Iets creatiefs, iets handigs, iets wat het gemak dient. Nou deze samengebonden koorden zijn het allemaal. Het lijkt hier wel een oude zolder met waslijnen, of een steeg in Zuid-Europa met de touwtjes op katrollen.

Wanneer we een huis op de markt zetten voor de verkoop, vragen we aan de verkoper om de woning op te ruimen. Voor het maken van de foto’s voor de presentatie is het beter als de ogen niet teveel worden afgeleid.

Je zou toch denken dat hier een leuk stel mensen zomaar ligt te wachten om met de stroom mee te drijven. Het lijken doorgespoelde herinneringen onder de bril te worden.

Ik weet niet op hoeveel deurbellen ik in mijn leven heb gedrukt. Privé en in mijn werk, voor elk bezoek aan een woning, voor een verkoopgesprek, een taxatie of een bezichtiging bij aankoop, sta ik belletje te lellen.

In het nieuwe jaar is mijn bloggeschiedenis wel bijzonder begonnen. Ik was duidelijk te lui en dacht dat de tekst wel op orde was. Nou niet dus.

Rond de Kerstdagen is het een komen en gaan van vrienden en familie. Gezellige ontmoetingen, lekker eten en natuurlijk de kaarsjes aan.

Zoals elk jaar zorgt onze zoon Simon voor het ontwerp van onze kantoor-kerstkaart. Hij woont op Curaçao en wordt graag geïnspireerd door mooie vormen. Hij stuurde mij een voorproefje van wat het moest gaan worden.

Zo af en toe zijn de wonderen de wereld nog niet uit. Afgelopen vrijdag, 24 november 2023, was ik met aankoopcliënten op bezoek in een oude, te koop staande, woning. Het huis ademde geschiedenis. De dame die er had gewoond was meer dan honderd jaar geworden.

Een huis moet worden versierd en ingericht met gezellige spullen. Zo wordt het huis een Thuis en wordt het eigen aan de eigenaar. De kijker heeft het daar soms best moeilijk mee. Want ieder heeft zo z’n eigen smaak.

Onlangs ontving ik deze foto van een trouwe lezer van mijn korte blogjes. Ik ken hem goed en kom hem regelmatig tegen wanneer hij een huis komt keuren dat ik in de verkoop heb. Hij ziet gekke dingen als bouwkundige.

Van de week werd ik blij verrast. Bij de bezichtiging van een woning, die wij in de verkoop hebben, zag ik ze staan. Ik zag ze in het zorgvuldig ingerichte huis. Met dezelfde zorgvuldige precisie waren ze op het blad gezet. Bolletjes of knolletjes waaruit deze mooie bloempjes weelderig ontspruiten

We komen samen langs, koper en ik, in de rol van aankoopmakelaar, om een te verkopen appartement te bewonderen. Bij de entree zien we de sleutelkastjes. Welke is van wie. Voor de mensen die in dit gebouw wonen een weet, voor de mensen die hen komen bezoeken en verzorgen een vraag.

Van de week zag ik ‘n vers ieniemini lekkageplekje in het plafond van het trappenhuis bij de aansluiting van het dak van het huis van mijn verkopers aan het dak van de buren. Wat een zin, snap je het nog?

De wekker gaat. De werkweek is weer aangebroken. Niet dat ik me in het weekend werkeloos gedraag, maar de agenda voor de maandag zit best vol met afspraken waarvoor mijn fysieke aanwezigheid gewenst is.

Deze zomer waren we weer aan zee in Zeeland. We huurden ook een houten strandcabine. Zo’n kotje, waar je niet in mag slapen maar wel je spullen in kunt stallen. Dan hoef je niet elke dag met alle spullen te zeulen. Heel praktisch en als ‘t ff regent kun je er ook schuilen. Dat bleek deze druilerige zomer best een uitkomst.

In vroeger tijden kon men alles maken en was men, net als nu, de tijd ver vooruit. Tenminste, dat dacht men. Dat denkt men. Wanneer je het vermoeden hebt dat je iets geweldigs hebt bedacht, is het morgen al weer achterhaald

Hij ligt in onze brievenbus. De verkoper had ‘m gebracht. Morgen zullen de bezichtigingen beginnen. Een touwtje om de nek en Juul is het sleutelkind.

Het blijft altijd een uitdaging voor verkopers om hun huis te ontdoen van de persoonlijke sfeer wanneer de fotograaf langskomt. Voor de verkoop van een huis moeten kopers een beetje neutraal beeld voorgespiegeld krijgen. Waar begin je met de klus en waar eindigt deze.

We zagen er naar uit. Het mooie appartementengebouw, waar wij in wonen, kreeg de schilders over de vloer. De hele buitenkant zou opnieuw in de verf worden gezet. Elk raam, elk kozijn, elke dooropening, behalve de deuren bij de balkons, gingen de geduldige lakkers voorzien van een nieuwe laag.

Een wastafel die ik in mijn carrière niet eerder heb gezien. Een hoekmodel uitgevoerd in porselein, met een meegebakken “plankje” eronder. Deze is vintage en ik vind ‘m krankzinnig leuk.

Van de week was de oplevering van een woning met een mooie tuin. De verkopers gingen een maat kleiner wonen en hadden zich een slag in de rondte gewerkt om hun oude thuis leeg te maken.

In onze consumptiemaatschappij houden we van nieuw. In de huizenmarkt is dat niet anders. Mensen willen hun huis inrichten naar eigen smaak en comfort en zullen graag de boel op stelten zetten wanneer ze hun nieuwe onderkomen betrekken.

Elke dag leer ik weer wat. Glaskit schijnt heerlijk voer te zijn voor slakken. Ze zijn er echt dol op. De polymeren, waaruit de verende kit is opgebouwd, passen blijkbaar goed bij hun slijmerige consistentie.

Met het Paasfeest vieren we in de christelijke traditie de wederopstanding van Jezus. Hernieuwd leven doet zijn entree op vele manieren in het voorjaar en dat stemt de meesten vrolijk.

Toen ik nog werkte in de verpleging schreef ik van alles op m’n hand. Even een bloeddruk of temperatuur van de patiënt. Tegenwoordig staan er ook nog wel eens een of meer letters op mijn hand. Of een datum, of een tijdstip.

Wat kom ik toch veel tegen op mijn weg als makelaar. Leuke mensen in mooie huizen met grappige spullen. Soms krijg ik er weer nieuwe ideeën door.

In onze taal wordt de term “takken” voor een zelfstandig naamwoord gezet om daar een negatieve waarde aan toe te voegen. Dan is het echt wel erg gesteld met het betreffende voorwerp of de persoon. In dit geval zie je een huis, een kerk, een kathedraal. Gemaakt van takken met scherpe doornen. Kortom een takkenhuis.

Soms word ik weer ff wakker geschud en besef ik als geen ander waarom ik mijn vak zo leuk vind. De belangrijkste stimulerende factor is natuurlijk de mens waar ik voor werk. Daarna komt de juridische rompslomp en soms is dat een moeilijke puzzel. Ja, daar houd ik ook van.

Oh wat een sof. Van de week was ik op bezoek bij iemand thuis met verhuisplannen. Voor een gesprek over aan- en verkoopbegeleiding. Om mijn verhaal wat kracht bij te zetten, met plaatjes over de woningmarkt, had ik m’n laptop mee. Daarmee kon ik goed vertellen hoe de huidige markt in elkaar steekt.

Zo af en toe gaan er cryptische boodschappen rond op ons makelaarskantoor. We willen van onze verkopers en aankopers namelijk van alles weten. We zijn van overheidswege verplicht te onderzoeken wie onze cliënten zijn, hoe ze aan hun geld komen en of ze te vertrouwen zijn.

Zoals elk jaar verschijnt er, dankzij de creatieve gave van onze zoon Simon, een wenskaart voor de feestdagen. Ditmaal een kaart met een foto van het kunstwerk dat hij maakte, om eenieder een grenzeloos mooi 2023 te wensen. Een kaart met een boodschap, uitgevoerd in een bijzondere kleur.

De komende dagen vieren we feest. Het is donker en koud, we versieren ons huis, we steken lichtjes aan en eten samen met hen die ons lief zijn. Er komen mooie glazen op tafel en wat daar in gaat is vaak van druiven gemaakt